świta

See also: swiṱa

Polish

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɕfi.ta/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ita
• Syllabification: świ‧ta

Etymology 1

Borrowed from French suite, from Old French suite, from earlier siute, from Vulgar Latin *sequita, from Latin sequor. Doublet of suita.

Noun

świta f

1. entourage, retinue (group of servants)

Declension

Declension of świta

	singular	plural
nominative	świta	świty
genitive	świty	świt
dative	świcie	świtom
accusative	świtę	świty
instrumental	świtą	świtami
locative	świcie	świtach
vocative	świto	świty

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Verb

świta

1. third-person singular present of świtać

Further reading

• świta in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• świta in Polish dictionaries at PWN