érméim

See also: érmeim

Hungarian

Etymology

érme +‎ -im (possessive suffix)

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈeːrmeːjim]
• Hyphenation: ér‧mé‧im

Noun

érméim

1. first-person singular multiple-possession possessive of érme

Declension

Inflection (stem in -e-, front unrounded harmony)
	singular	plural
nominative	—	érméim
accusative	—	érméimet
dative	—	érméimnek
instrumental	—	érméimmel
causal-final	—	érméimért
translative	—	érméimmé
terminative	—	érméimig
essive-formal	—	érméimként
essive-modal	—	érméimül
inessive	—	érméimben
superessive	—	érméimen
adessive	—	érméimnél
illative	—	érméimbe
sublative	—	érméimre
allative	—	érméimhez
elative	—	érméimből
delative	—	érméimről
ablative	—	érméimtől
non-attributive possessive - singular	—	érméimé
non-attributive possessive - plural	—	érméiméi