ἀνστάς

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ans.tǎːs/ → /ansˈtas/ → /ansˈtas/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ans.tǎːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ansˈtas/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ansˈtas/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ansˈtas/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ansˈtas/

Participle

ἀνστᾱ́ς • (anstā́s) m (feminine ἀνστᾶσᾰ, neuter ἀνστάν); first/third declension

1. (Epic) aorist active participle of ἀνίστημι (anístēmi)

Declension

First and third declension of ἀνστᾱ́ς; ἀνστᾶσᾰ; ἀνστᾰ́ν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἀνστᾱ́ς anstā́s	ἀνστᾶσᾰ anstâsa	ἀνστᾰ́ν anstán		ἀνστᾰ́ντε anstánte	ἀνστᾱ́σᾱ anstā́sā	ἀνστᾰ́ντε anstánte		ἀνστᾰ́ντες anstántes	ἀνστᾶσαι anstâsai	ἀνστᾰ́ντᾰ anstánta
Genitive		ἀνστᾰ́ντος anstántos	ἀνστᾱ́σης anstā́sēs	ἀνστᾰ́ντος anstántos		ἀνστᾰ́ντοιν anstántoin	ἀνστᾱ́σαιν anstā́sain	ἀνστᾰ́ντοιν anstántoin		ἀνστᾰ́ντων anstántōn	ἀνστᾱσῶν anstāsôn	ἀνστᾰ́ντων anstántōn
Dative		ἀνστᾰ́ντῐ anstánti	ἀνστᾱ́σῃ anstā́sēi	ἀνστᾰ́ντῐ anstánti		ἀνστᾰ́ντοιν anstántoin	ἀνστᾱ́σαιν anstā́sain	ἀνστᾰ́ντοιν anstántoin		ἀνστᾶσῐ / ἀνστᾶσῐν anstâsi(n)	ἀνστᾱ́σαις anstā́sais	ἀνστᾶσῐ / ἀνστᾶσῐν anstâsi(n)
Accusative		ἀνστᾰ́ντᾰ anstánta	ἀνστᾶσᾰν anstâsan	ἀνστᾰ́ν anstán		ἀνστᾰ́ντε anstánte	ἀνστᾱ́σᾱ anstā́sā	ἀνστᾰ́ντε anstánte		ἀνστᾰ́ντᾰς anstántas	ἀνστᾱ́σᾱς anstā́sās	ἀνστᾰ́ντᾰ anstánta
Vocative		ἀνστᾱ́ς anstā́s	ἀνστᾶσᾰ anstâsa	ἀνστᾰ́ν anstán		ἀνστᾰ́ντε anstánte	ἀνστᾱ́σᾱ anstā́sā	ἀνστᾰ́ντε anstánte		ἀνστᾰ́ντες anstántes	ἀνστᾶσαι anstâsai	ἀνστᾰ́ντᾰ anstánta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἀνστᾰ́ντως anstántōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.