ἐδάην

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *dens- (“to learn”), found also in διδάσκω (didáskō, “to teach”). Cognates include Avestan 𐬛𐬍𐬛𐬀𐬌𐬣𐬵𐬉 (dīdaiŋ́hē) (< *di-dens-h₂ey), Sanskrit दस्र (dasrá, “effecting miracles”).^[1]

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.dá.ɛːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /eˈda.e̝n/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /eˈða.in/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /eˈða.in/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /eˈða.in/

Verb

ἐδάην • (edáēn) (chiefly Epic)

to teach
(passive voice) to learn
(in the perfect passive) to know (= have learned)

Usage notes

Several dictionaries list this verb under the unattested present form *δάω (*dáō).

Conjugation

Aorist: δέδᾰον, δεδᾰόμην, ἐδᾰ́ην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δέδᾰον	δέδᾰες	δέδᾰε(ν), δάε(ν), ἔδαε(ν)	δεδᾰ́ετον	δεδᾰέτην	δεδᾰ́ομεν	δεδᾰ́ετε	δέδᾰον
	subjunctive	δεδᾰ́ω, δεδᾰ́ωμῐ	δεδᾰ́ῃς, δεδᾰ́ῃσθᾰ	δεδᾰ́ῃ, δεδᾰ́ῃσῐ	δεδᾰ́ητον	δεδᾰ́ητον	δεδᾰ́ωμεν	δεδᾰ́ητε	δεδᾰ́ωσῐ(ν)
	optative	δεδᾰ́οιμῐ	δεδᾰ́οις/δεδᾰ́οισθᾰ	δεδᾰ́οι	δεδᾰεῖτον	δεδᾰείτην	δεδᾰεῖμεν	δεδᾰεῖτε	δεδᾰεῖεν
	imperative		δέδᾰε	δεδᾰέτω	δεδᾰ́ετον	δεδᾰέτων		δεδᾰ́ετε	δεδᾰόντων
middle	indicative	δεδᾰόμην	δεδᾰ́εο	δεδᾰ́ετο	δεδᾰ́εσθον	δεδᾰέσθην	δεδᾰόμε(σ)θᾰ	δεδᾰ́εσθε	δεδᾰ́οντο
	subjunctive	δεδᾰ́ωμαι	δεδᾰ́ηαι	δεδᾰ́ηται	δεδᾰ́ησθον	δεδᾰ́ησθον	δεδᾰώμε(σ)θᾰ	δεδᾰ́ησθε	δεδᾰ́ωνται
	optative	δεδᾰοίμην	δεδᾰ́οιο	δεδᾰ́οιτο	δεδᾰ́οισθον	δεδᾰοίσθην	δεδᾰοίμε(σ)θᾰ	δεδᾰ́οισθε	δεδᾰοίᾰτο
	imperative		δεδᾰ́εο	δεδᾰέσθω	δεδᾰ́εσθον	δεδᾰέσθων		δεδᾰ́εσθε	δεδᾰέσθων
passive	indicative	ἐδᾰ́ην	ἐδᾰ́ης	ἐδᾰ́η	ἐδᾰ́ητον	ἐδᾰήτην	ἐδᾰ́ημεν	ἐδᾰ́ητε	ἐδᾰ́ησᾰν, ἔδᾰεν
	subjunctive	δαείω	δᾰῇς	δᾰῇ	δᾰῆτον	δᾰῆτον	δᾰῶμεν	δᾰῆτε	δᾰῶσῐ(ν)
	optative	δᾰείην	δᾰείης	δᾰείη	δᾰεῖτον, δᾰείητον	δᾰείτην, δᾰειήτην	δᾰεῖμεν, δᾰείημεν	δᾰεῖτε, δᾰείητε	δᾰ́ειεν, δᾰείησᾰν
	imperative		δᾰ́ηθῐ	δᾰήτω	δᾰ́ητον	δᾰήτων		δᾰ́ητε	δᾰέντων
		active			middle		passive
infinitive		δεδᾰεῖν/δεδᾰέμεν(αι)			δεδάασθαι		δᾰῆναι/δᾰήμεναι
participle	m	δεδᾰών			δεδᾰόμενος		δᾰείς
	f	δεδᾰοῦσᾰ			δεδᾰομένη		δᾰεῖσᾰ
	n	δεδᾰόν			δεδᾰόμενον		δᾰέν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: δαήσομαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	δαήσομαι	δαήσεαι	δαήσεται	δαήσεσθον	δαήσεσθον	δαησόμε(σ)θᾰ	δαήσεσθε	δαήσονται
middle	optative	δαησοίμην	δαήσοιο	δαήσοιτο	δαήσοισθον	δαησοίσθην	δαησοίμε(σ)θᾰ	δαήσοισθε	δαησοίᾰτο
					middle
infinitive					δαήσεσθαι
participle	m				δαησόμενος
	f				δαησομένη
	n				δαησόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: δεδάηκᾰ (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δεδάηκᾰ	δεδάηκᾰς	δεδάηκε(ν)	δεδαήκᾰτον	δεδαήκᾰτον	δεδαήκᾰμεν	δεδαήκᾰτε	δεδαήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	δεδαήκω, δεδαήκωμῐ	δεδαήκῃς, δεδαήκῃσθᾰ	δεδαήκῃ, δεδαήκῃσῐ	δεδαήκητον	δεδαήκητον	δεδαήκωμεν	δεδαήκητε	δεδαήκωσῐ(ν)
	optative	δεδαήκοιμῐ, δεδαηκοίην	δεδαήκοις, δεδαηκοίης	δεδαήκοι, δεδαηκοίη	δεδαήκοιτον	δεδαηκοίτην	δεδαήκοιμεν	δεδαήκοιτε	δεδαήκοιεν
	imperative		δεδάηκε	δεδαηκέτω	δεδαήκετον	δεδαηκέτων		δεδαήκετε	δεδαηκόντων
		active
infinitive		δεδαηκέναι
participle	m	δεδαηκώς
	f	δεδαηκυῖᾰ
	n	δεδαηκός
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: δέδαᾰ, δεδάημαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δέδαᾰ	δέδαᾰς	δέδαε(ν)	δεδάᾰτον	δεδάᾰτον	δεδάᾰμεν	δεδάᾰτε	δεδάᾱσῐ(ν)
	subjunctive	δεδάω, δεδάωμῐ	δεδάῃς, δεδάῃσθᾰ	δεδάῃ, δεδάῃσῐ	δεδάητον	δεδάητον	δεδάωμεν	δεδάητε	δεδάωσῐ(ν)
	optative	δεδάοιμῐ, δεδαοίην	δεδάοις, δεδαοίης	δεδάοι, δεδαοίη	δεδάοιτον	δεδαοίτην	δεδάοιμεν	δεδάοιτε	δεδάοιεν
	imperative		δέδαε	δεδαέτω	δεδάετον	δεδαέτων		δεδάετε	δεδαόντων
middle/ passive	indicative	δεδάημαι	δεδάησαι	δεδάηται	δεδάησθον	δεδάησθον	δεδαήμεθᾰ	δεδάησθε	δεδάηνται
	subjunctive	δεδαημένος ὦ	δεδαημένος ᾖς	δεδαημένος ᾖ	δεδαημένω ἦτον	δεδαημένω ἦτον	δεδαημένοι ὦμεν	δεδαημένοι ἦτε	δεδαημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	δεδαημένος εἴην	δεδαημένος εἴης	δεδαημένος εἴη	δεδαημένω εἴητον/εἶτον	δεδαημένω εἰήτην/εἴτην	δεδαημένοι εἴημεν/εἶμεν	δεδαημένοι εἴητε/εἶτε	δεδαήμενοι εἰησᾰ́ν/εἰεν
	imperative		δεδάησο	δεδαήσθω	δεδάησθον	δεδαήσθων		δεδάησθε	δεδαήσθων
		active				middle/passive
infinitive		δεδαέναι				δεδαῆσθαι
participle	m	δεδαώς				δεδαημένος
	f	δεδαυῖᾰ				δεδαημένη
	n	δεδαός				δεδαημένον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

^ Beekes, Robert S. P. (2010) “δαῆναι”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 296